بررسی ارتباط میان زاویه گردن ران و دانسیته معدنی سر استخوان ران در زنان یائسه ۶۰-۵۰ ساله شرق استان مازندران

زمینه: تفاوت مقادیر پارامترهای ژئومتریک سر استخوان ران به تغییر فراوانی شکستگی استخوان هیپ منجر می گردد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی ارتباط دانسیته معدنی استخوان (bmd) در ناحیه گردن استخوان ران با زاویه گردن ران (nsa) در دو گروه استئوپروتیک و نرمال از جمعیت زنان یائسه مسن، در ناحیه شرقی استان مازندران ایران به عنوان یک شاخص مناسب برای پیش بینی وقوع شکستگی های لگن می باشد. مواد و روش ها: از میان 5103 زن یائسه مراجعه کننده به مرکز سنجش تراکم استخوانی، برای 221 زن یائسه که شرایط ورود به مطالعه را داشتند، با استفاده از یک دستگاه دانسیتومتری همزمان با تکمیل یک پرسشنامه استاندارد، سابقه بیماری و اطلاعات دموگرافیک از جمله شاخص توده بدنی (bmi)، برای هریک از بیماران ثبت گردید. اطلاعات به دست آمده از دانسیتومتری به وسیله تست همبستگی پیرسون با استفاده از نرم افزار آماری spss ویرایش 16 تحلیل گردید. یافته ها: شاخص های ژئومتریک 221 زن یائسه 60-50 ساله مورد تحلیل آماری قرار گرفت. میانگین زاویه گردن ران (nsa) برای گروه استئوپروتیک 55/121 و برای گروه کنترل 44/121 ثبت گردید. نتایج آزمون همبستگی پیرسون یک رابطه معنی دار منفی میان دانسیته معدنی گردن ران در گروه استئوپروتیک و nsa را نشان داد (05/0p<). با توجه به تأثیر وزن و bmi روی استحکام و چگالی استخوانی در ناحیه گردن ران، میانگین bmi و وزن در گروه استئوپروتیک در مقایسه با گروه کنترل پائین تر بود. نتیجه گیری: بر اساس یافته های این تحقیق، در میان افراد استئوپروتیک، nsa در پیشگویی bmd انتهای پروگزیمال ران مؤثر است.